Quotiescumque de mari loquimur, una sententia apparet - "Mari obviam ire, floribus vernis florentibus". Quotiescumque ad mare vado, haec sententia in mente mea resonat. Tandem, plane intellego cur mare tam vehementer amem. Mare tam timidum est quam puella, tam audax quam leo, tam vastum quam pratum, et tam clarum quam speculum. Semper est mysteriosum, magicum et attrahens.
Coram mare, quam parvum mare aliquem sentire facit! Itaque quotiescumque ad litus eo, numquam de malo meo animo aut infelicitate cogito. Sentio me partem aeris et maris esse. Semper me evacuare et tempore ad litus frui possum.
Non mirum est mare videre eos qui in parte meridionali Sinarum habitant. Etiam nos scimus quando aestus sit altus et aestus remissus. Cum aestus est altus, mare fundum maris inferius submergit, et nulla litora arenosa conspici potest. Sonus maris contra aggerem et saxa ferventis, necnon aura marina recens a fronte veniens, homines statim tranquillitatem faciunt. Iucundum est iuxta mare currere auricularibus gerens. Sunt tres ad quinque dies aestus remissi in fine mensis et initio mensis secundum calendarium lunare Sinense. Valde vivax est. Coetus hominum, iuvenes et senes, etiam infantes, ad litus veniunt, ludunt, ambulant, cercos volant, et conchas capiunt et cetera.
Impressio huius anni est concharum iuxta mare aestu recedente captatio. Est dies quartus Septembris anni MMXXI, die serena. Ego "Bauma" birota electrica vectus sum, nepotem meum tollens, palas et situlas ferens, pileis induta. Ad litus laeto animo ivimus. Cum eo advenissemus, nepos meus me rogavit "calidum est, cur tot homines tam mane veniunt?". Ita, non primi eramus qui eo pervenimus. Tot homines erant. Quidam in litore ambulabant, quidam in aggere sedebant, quidam fodebant. Res erat diversa et vivida. Homines qui fodebant, palas et situlas sumptis, parvum quadratum litoris occupabant et interdum manus iungebant. Nepos meus et ego, calceis depositis, ad litus cucurrimus et sudario in litore occupavimus. Conati sumus fodere et conchas capere. Sed initio nihil invenire potuimus praeter conchas et oncomelania. Invenimus homines iuxta nos multas conchas cepisse, etiamsi quaedam parvae, quaedam magnae essent. Anxietate et sollicitudine praediti sumus. Itaque celeriter locum mutavimus. Propter aestus recessum, a muro maritimo longe discedere poteramus. Immo, ad medium pontis Ji'mei ambulare. Constituimus iuxta unum e columnis pontis manere. Conati sumus, sed prospere evenimus. Plures conchae in loco erant, ubi arena molli et aqua parva plenus erat. Nepos meus valde laetus erat cum locum idoneum invenimus et plures conchas cepimus. Aquam marinam in situlam infudimus ut conchae vivere possent. Paucis minutis elapsis, conchas nobis salutem dicere et nobis arridere animadvertimus. Capita e conchis suis extrahebant, aerem externum respirantes. Verecundae, in conchis suis iterum se abdiderunt cum situlae perterritae essent.
Duabus horis volatu, vesper appropinquabat. Aqua marina quoque creverat. Aestus altus erat. Instrumenta nostra colligere debebamus et parati eramus domum redire. Nudis pedibus in litore arenoso cum paulisper aquae incedere, tam mirabile erat. Sensatio tactus per digitos ad corpus et ad mentem pervenit, tam relaxata me sensi, quasi in mari errans. In via domum ambulans, aura ad faciem flabat. Nepos meus tam laetus clamavit "Tam laetus sum hodie!"
Mare semper tam mysteriosum, magicum est ut omnes qui iuxta illud ambulant sanet et amplectatur. Amo et fruor vita prope mare viventi.
Tempus publicationis: VII Kal. Ian. MMXXI
